PU ERH MINI TOU CHA

Napar i smak herbaty

Pu Erh Mini Tou Cha daje bardzo ciemny napar w brązowo-czerwonym kolorze. Po pierwszym zaparzeniu może wydawać się bardziej aromatyczna, o smaku jakby mokrych liści w lesie, lekko gorzka, może nawet dymna. W przypadku niektórych charakterystycznych odmian, napar przygotowany zgodnie z tradycją składa się w ofierze bogom (polewając nim posążki bóstw herbacianych). Każde kolejne zaparzanie redukuje szorstkość i ziemistość tej herbaty i otwiera przestrzeń słodyczy i wyjątkowej delikatności.

Pochodzenie herbaty

Na wstępie należy zaznaczyć, że klasyczne Pu Erh powstają z liści bardzo starych chińskich krzewów herbacianych (Camellia sinensis). Tak też dzieje się w przypadku Pu Erh Mini Tou Cha wywodzącej się z gór Wu Liang Shan położonych w południowo-zachodniej części prowincji Yunnan w Chinach. Lokalne plantacje herbaty długo pozostawały bez opieki, dlatego krzewy herbaciane rosną tutaj na dziko podobnie jak inne okoliczne rośliny. Mówi się, że krzewy, z których wyprodukowaną tą Pu Erh, mają ponad 200 lat. 

Położenie plantacji na wysokości 2 400 metrów nad poziomem morza sprawia, że produkowane tutaj herbaty są zaliczane do jednych z najwyżej uprawianych. Krzewy herbaciane rosną na stromych zboczach i grzbietach gór, dlatego zrywanie listków jest mocno utrudnione i zawsze wykonywane ręcznie. Przed rozpoczęciem wiosennego sezonu herbacianego pracownicy muszą udać się w góry, aby pozbyć się z plantacji chwastów i zapewnić dostęp do krzewów. Oczywistym jest, że krzewy herbaciane rosną tutaj w całkowicie naturalnych warunkach, bez kontaktu z nawozami lub środkami ochrony roślin. Charakter herbaty kształtowany jest przez znaczne różnice temperatur w dzień i w nocy, które mogą dochodzić do 30 °C. W ciągu dnia listki herbaty absorbują duże ilości światła słonecznego i ciepła, natomiast w nocy ich rozwój jest spowalniany przez zimno. Dzięki temu herbata uzyskuje swój charakterystyczny smak a jej najlepsze cechy dosłownie kumulują się wewnątrz liścia. Zbiory w Yunnan przeprowadza się trzy razy w roku, listki za każdym razem mają inne przeznaczenie - herbata z drugiego i trzeciego zbioru jest zwykle przeznaczana do produkcji wyrobów prasowanych i tabliczkowych. Ręcznie zerwane listki pozostawia się, żeby zwiędły a następnie praży się na dużych patelniach. Nazywa się to „zabijaniem zieleni”, wtedy
przerywane zostają procesy enzymatyczne. Po tym następuje ręczne zwijanie i suszenie herbaty na słońcu. Wyprodukowaną w ten sposób herbata nazwano Mao Cha. Dopiero teraz po potraktowaniu jej parą, sprasowaniu i długim suszeniu w niskiej temperaturze powoli powstaje z niej Pu Erh. W wyniku złożonego procesu powstają herbaty, które muszą dojrzeć do doskonałości. Czasami nawet przez kilka dziesięcioleci.