PU ERH MINI TOU CHA

Napar i smak herbaty

Pu Erh Mini Tou Cha daje bardzo ciemny napar w brązowo-czerwonym kolorze.
Po pierwszym zaparzeniu może wydawać się bardziej aromatyczna, o smaku
jakby mokrych liści w lesie, lekko gorzka, może nawet dymna. W przypadku
niektórych charakterystycznych odmian, napar przygotowany zgodnie z
tradycją składa się w ofierze bogom (polewając nim posążki bóstw
herbacianych). Każde kolejne zaparzanie redukuje szorstkość i ziemistość
tej herbaty i otwiera przestrzeń słodyczy i wyjątkowej delikatności.

Pochodzenie herbaty

Na wstępie należy zaznaczyć, że klasyczne Pu Erh powstają z liści bardzo
starych chińskich krzewów herbacianych (Camellia sinensis). Tak też
dzieje się w przypadku Pu Erh Mini Tou Cha wywodzącej się z gór Wu Liang
Shan położonych w południowo-zachodniej części prowincji Yunnan w
Chinach. Lokalne plantacje herbaty długo pozostawały bez opieki, dlatego
krzewy herbaciane rosną tutaj na dziko podobnie jak inne okoliczne
rośliny. Mówi się, że krzewy, z których wyprodukowaną tą Pu Erh, mają
ponad 200 lat.
Położenie plantacji na wysokości 2 400 metrów nad poziomem morza sprawia,
że produkowane tutaj herbaty są zaliczane do jednych z najwyżej
uprawianych. Krzewy herbaciane rosną na stromych zboczach i grzbietach
gór, dlatego zrywanie listków jest mocno utrudnione i zawsze wykonywane
ręcznie. Przed rozpoczęciem wiosennego sezonu herbacianego pracownicy
muszą udać się w góry, aby pozbyć się z plantacji chwastów i zapewnić
dostęp do krzewów. Oczywistym jest, że krzewy herbaciane rosną tutaj w
całkowicie naturalnych warunkach, bez kontaktu z nawozami lub środkami
ochrony roślin. Charakter herbaty kształtowany jest przez znaczne różnice
temperatur w dzień i w nocy, które mogą dochodzić do 30 °C. W ciągu dnia
listki herbaty absorbują duże ilości światła słonecznego i ciepła,
natomiast w nocy ich rozwój jest spowalniany przez zimno. Dzięki temu
herbata uzyskuje swój charakterystyczny smak a jej najlepsze cechy
dosłownie kumulują się wewnątrz liścia.
Zbiory w Yunnan przeprowadza się trzy razy w roku, listki za każdym razem
mają inne przeznaczenie - herbata z drugiego i trzeciego zbioru jest
zwykle przeznaczana do produkcji wyrobów prasowanych i tabliczkowych.
Ręcznie zerwane listki pozostawia się, żeby zwiędły a następnie praży się
na dużych patelniach. Nazywa się to „zabijaniem zieleni”, wtedy
przerywane zostają procesy enzymatyczne. Po tym następuje ręczne zwijanie
i suszenie herbaty na słońcu. Wyprodukowaną w ten sposób herbata nazwano
Mao Cha. Dopiero teraz po potraktowaniu jej parą, sprasowaniu i długim
suszeniu w niskiej temperaturze powoli powstaje z niej Pu Erh. W wyniku
złożonego procesu powstają herbaty, które muszą dojrzeć do doskonałości.
Czasami nawet przez kilka dziesięcioleci.