DZIURAWIEC LIŚCIE- zioło

Napar i smak zioła

Herbata z dziurawca ma jasny pomarańczowy kolor i charakterystyczny ziołowy zapach. Podczas degustacji poczujesz najpierw przyjemną słodycz, a po niej łagodną cierpkość i gorycz. Wywar z ziela dziurawca można dosłodzić łyżeczką miodu.

Pochodzenie zioła

Dziurawiec zwyczajny (Hypericum perforatum), to około 60 cm wysoka bylina, której właściwości lecznicze są znane już od czasów starożytnych. Wspomina o niej grecki lekarz Pedaniusz Dioskoridés jako zioło, które zatrzymuje krwawienia miesiączkowe i jest silnie moczopędne. Wywar w połączeniu z winem miał obniżać gorączkę i leczyć ukąszenia węża. Dym z zapalonego dziurawca miał oczyszczać powietrze i był używany do wypędzenia złych duchów. Chrześcijanie dawali dziurawcu wiele nazw, najczęściej nazywany jest świętojańskie ziele, bo podobno wzrosło z kropli krwi, które skropiły ziemię z przebitego języka Jana Chrzciciela.

Ziele z drewnianą u dołu łodygą i wyrazistymi żółtymi kwiatami rośnie w całej Europie, w północno-zachodnich Chinach, Afryce i Azji Mniejszej. U nas znajdziemy go od nizin aż po obszary pogórza, na słonecznych, suchych brzegach lasów, łąk i ścieżek.

Dziurawiec najczęściej zbierany jest w czasie kwitnienia, czyli w lipcu i sierpniu. Ideałem jest sucha pogoda, około 10.godziny rano. W tym czasie dziurawiec zawiera najwięcej olejków eterycznych. Zielarze zioła wiążą do bukietu i te wieszają w cieniu. Temperatura suszenia nie powinna przekraczać 35 ° C

Świeży dziurawiec może być również używany do produkcji oleju lub nalewki.